İffetli, şerefli.

Vatanına, toprağına, bayrağına düşkün ve merhametli.

--Yaşasın iyilik- ölsün kötülük.---

Hele bir de ayağına basmaya gör, kuzu nasıl kurt oluyormuş.

İçinin derinliklerinde saklanan en hayvani duygular fışkırıverir.

Sorunları paylaşmak, çözüm iradesi geliştirmek şöyle dursun; anında bağlanır belleğinin önyargılarına. Körleşir, en temiz sevgi duygularını ezer geçer.

Kurgular, doldurur kendini. Gün gelir attığı iftiralara ve yalanlara kendisi de inanır olur.

Gerçeği keşfetmek, sarıp sarmalamak, önyargıları sıyırıp atmak ve yanlışların gölgesinden kurtulmak zor mu acaba.

Bir yanda güçsüzü geriye itip öne çıkan, örgütlenip çoğalan ve önyargılarıyla karar alan güçlüler.

Sen yemedin, ben yemedim, o yemedi bu yemedi, kim yedi.

Bir lokmamıydı ki tükendi. Belki de şeytan aldı götürdü.

Yoksa nasıl uzansın bir insan eli, uğrunda binlerce canın feda edildiği bu topraklara. Feda edilen bunca can bizi güçlendirmek, bizi büyütmek için değilmiydi. Yoksa tam tersimiydi.

Başımızı bir mengeneyle sıkıyorlar sanki. Sanki kalbimize bir demir oturtulmuş.

Kime güvenelim. Kime güvenmeyelim.

Olumlu özelliklerden uzaklaşıp hükmetme, fethetme, ezme, kendine aitleştirme içgüdüsüyle insana şiddetin her alanda artarak yaşandığı dünya ve ülke ortamında, yapılan yeniliklerden veya geriliklerden kimler payını alıyor.

İnsan hakları kimler için uygulanıyor.

Kültür ve gelenek ayrılıkları, fikir ayrılıkları, örgütsel ayrılıklar ve inançlar önce bireyleri yabancılaştırıyor. Böyle bir ortamda, dayanışmadan ve mücadeleden söz etmek mümkün mü?

Toplum belli kalıplar içine sıkışıp kalıyor.

Zayıf bir toplumda güçlü, devreye daha kolay girer ve çıkardığı yüksek ses zayıfın sessizliğine hükmeder.

Asırlardır güçlünün egemen sisteminde mutlu olamayan insanlık, boyun eğme, itaat etme, karşı çıkamama belalarını kimliğinin köklerine yerleşmiş sandı.

Oysa bu melun uykudan uyanılsa, dayanışma içinde mücadele edilse; toplum hak ettiği yaşama kavuşacaktır belki.