Her sabah aynaya bakıp yüzüne bir ifade yerleştiriyorsun: “İyiyim.”

Oysa kimse sormadı gerçekten iyi misin diye.

Zaten kimse cevabını da duymak istemiyor.

Sosyal yorgunluk…

Adını koyamadığın bir iç ezikliği.

Bir şey olmamış gibi davranmaktan, aynı cümleleri ezberden söylemekten,

kendini anlatmadan anlaşılmayı beklemekten gelen o derin suskunluk.

Kalabalık ortamlarda herkesle konuşup kimseyle bağ kuramamak.

Gülüşmek ama içinden ağlamak.

Seni gören çok, ama gerçekten seni duyan yok.

Ve belki de en yorucusu; sürekli güçlü görünmek zorunda hissetmek…

Bazen susmak çığlık atmak gibidir.

Ama insanlar sessizliği korku sanır.

Oysa bazen en büyük cesaret, hiçbir şey söylemeden orada kalmaktır.

Bugün bir mola ver.

Sadece seninle kal.

Görünür olmak için değil, var olmak için…

Çünkü dünyaya rağmen güçlü görünmeye çalışmak değ