Bazen düşünüyorum… İnsanlar gerçekten birbirine ilgili mi, yoksa sadece kendi boşluklarını dolduracak kadar mı meraklı?

Artık “Nasılsın?” sorusu bile karşı tarafı meraktan değil, adetten soruluyor gibi. Cevap çoğu zaman “İyiyim” oluyor. Oysa bazen iyi değiliz… Ama karşımızdakinin yüzünde, “Anlatmak ister misin?” diyen bir ifade göremiyoruz.

Eskiden “ilgilenmek” demek, sadece mesaj atmak değildi. Gözünün içine bakmak, bir dokunuşla “yanındayım” demek, yorgun halini fark etmekti. Şimdi, telefonun ekranına düşen iki kelimeyle ilgilenildiğini sanıyoruz.

Oysa ilgi, internet kotası gibi ölçülebilen bir şey değil; emek isteyen, hisle beslenen bir şey.

Belki de bizler ilgiyi bile tüketim malzemesi yaptık. Kullandık, bitti, yenisini arıyoruz. İnsan yüreği, bir kahve molasında geçiştirilecek kadar ucuz değil.

İlgi dediğin, karşılık beklemeden gösterilir. “O da bana yazsın” diye değil, “O iyi olsun” diye…

Soruyorum kendime ve sana:

Gerçekten ilgileniyor muyuz birbirimizle, yoksa “ilgileniyormuş gibi” mi yapıyoruz?

Bence asıl tehlike, ilgisizlikten çok bu sahte ilgi…

Çünkü sahte ilgi, yalnızlığı çoğaltır.

Ve yalnız kalan insanın kalbi, bir süre sonra kapılarını kapatır.

Belki de bugün, gerçekten sevdiğin birine dönüp, “İyi misin?” demenin zamanı.

Cevabı “İyiyim” olsa bile, gözlerinden oku…

İlgini hissetsin, çünkü kimse hissettirilmeden sevildiğini anlamaz.