Narsistlik

sadece kendine hayran olmak değil. Derinlerinde büyük bir değersizlik korkusu, yetersizlik inancı ve sürekli dışarıdan beslenme ihtiyacı barındırıyor. Görünen kibir, aslında içsel bir çatlağın parıltılı cilası. Kendiyle barışamayan, kendiyle yalnız kalamayan insanın kaçışı…

Narsistik eğilimler toplumca ödüllendiriliyor: En çok konuşan, en çok parlayan, en çok övülen... Alçakgönüllülük ise zayıflık gibi görülüyor. Oysa gerçek güç; görünme arzusundan özgürleşebilmekte, görünmeden de var olabilmekte saklı.

Peki, çözüm ne? Belki de cevabı, kendine aynada değil, kalbinde bakmakta gizli. Başkalarının gözüyle değil, kendi vicdanınla tanımak “ben”i. Çünkü gerçek özgüven, kimse izlemezken de kendin olmaya devam edebilmektir.

İçeride var olmamış kimlikler dışarıda var olma çabası içine girerler, buda gücü neredeyse maddi manevî  kurban seçmekle devam eder.

İnsanlar eğer duyarlı kalple bakan, empati kuran bir ruh ise hassas yanı güçlü ise bu kişilerin kurbanı olabilirler,bu yüzden ne kadar değerli olduğunu her gün kendine hatırlatan insan narsist lerin tuzağına düşmez ler.