Affettiklerinize mi yoksa affetmediklerinize ya da affedemediklerinize mi?

 Ama ne yaptın sen de yaa, böyle de dan diye sorulmaz ki!’ dediğinizi duyar gibiyim.

Yazıp yazmamak arasında gidip geldiğim bir anda bir kelime takıldı gözüme; güven! Sonra bir şarkı anımsadım çoookkk eskilerden; ‘Aşk her şeyi affeder mi?’ diyen. 

‘Sadece aşk mıydı peki güven isteyen?’ diye düşünmeden edemedim. ‘Önce güven’ diyerek çıktığınız kaç yoldan hayal kırıklığıyla dönüp de uzunca bir süre yollara düşmekten alıkoydunuz kendinizi kimbilir. Peki, ama neden? Kendinize bunu neden yaptınız?

Yolunuza devam ederken sizi mutlu olmaktan alıkoyacak hiçbir şeyi affetmeyin  derim ben. Gönlünüzü kıran, aklınızı karıştıran, içinize sinmeyen, ‘Acaba’dedirten kimseyi ve hiçbir yanlışı affetmeyin. Hatta Aranıza çektiğiniz çizgileriderinleştirin ve yolunuzda yürümekten asla vazgeçmeyin. Ne ölünce bademgözlü olan bir kör olmayı ne de kör dediğiniz birinin ölünce badem gözlü olmasını kabul ettirmeyin kalbinize…

Sadece aşk değil, insana dair hiçbir ilişki, hiçbir duygu her şeyi affedemez. Herkesin farklı sınırları, farklı hassas noktaları ve apayrı duygu dönüşümleri vardır.

Kendinizi giderek çoğalan kişisel gelişimcilerin klişelerinden ya daiçten içe yapamadıklarını size yaptırmaya çalışan yakınlarınızın ‘Ben olsam…’ gibi yönlendirmelerinden koruyun. Yolun yalnızca size aitolduğunu unutmadan, attığınız her adımda bunu herkese hatırlatarak yürümeye devam edin. Başkasının affederek mutlu devam ettiği yol sizin için dikenli bir yol olabilir.

Affettikleriniz de affetmedikleriniz de affedemedikleriniz de sizin yolunuzun bir parçası…Mutluysanız konuyu kapatıp arkanıza yaslanın ve kendinize benim hesaptan bol hatırlı bir kahve ısmarlayın…