Sahi nedir bu mutsuzluk.

Nerden alınır,nerede satılır.

Şekli nasıldır? neye benzer?

Rengi nedir ?

Onlarca soru...

Satın alma şansımız yok,bir şekli,bir rengi,benzeteceğimiz bir nesne de yok.

Nerde bulunur derseniz

İnsan da,mutlu olmak için mücadele veren canlı da.

Toplumun içindeki sen,ben,o,biz her geçen gün daha fazla haykırır olduk mutsuzluğumuzu.

Yeri geldi paraya bağladık sıkıntımızı

Yeri geldi anaya,babaya.

Bazende bir yâr/a

Şu zamanda koronaya

Ama hiç kendi yaptıklarımızdan diyemedik, kendi bencilliğimizden, kendi ben merkezci hallerimizden.

Yakıştıramadık kendimize mutsuzluğu, başkasını suçladık,başkasına kızdık.

Eleştirilmeyi sevmedik ama eleştirdik.

Sevgi vermedik ama sevilmeyi bekledik

Güldüremedik, kahkaha atmak istedik.

Biz hep istedik hiç vermedik.

Mutlu olmak çok kolayken en zoru seçtik.

Sırt sırta vermek varken birbirimizin açığını bekledik

Bulduk,bulduk da kahraman olduk sandık.

Neyin var diyemedik,göz yaşını silemedik.

Bu durumu biz istedik.

Yani demem o ki sevgili okur…!

Kaybettik bir çok samimiyeti,vicdanımızı,insanlığımızı,acıma duygumuzu.

Yok ettik hiç bitmez dediğimiz saflığımızı.

İstesekde kazanamıyoruz artık,gitsek de dünün peşinden getiremiyoruz iyilikleri.

Kaldıramıyoruz düşen birini yerden, uzatamıyoruz elimizi.

Korkuyoruz...

Korktukça daha çok uzaklaşıyor,daha fazla yalnızlaşıyoruz.

Tükeniyor,bitiyoruz.

En kötüsü de mutluluğa su/suyoruz